"This is it!"
– Michael Jackson

Vrijdag 6 juli 2012; het einde van weer een collegejaar, of nee, het einde van een Lustrumjaar. Een einde zo bijzonder dat elke minuut ervan tot in het bittere eind beleefd moet worden.
Om 19:00 uur opent zich de kroeg; voor de meesten het begin van de vakantie, voor sommigen het begin van een zware beproeving.
Het eten is goed, spareribs met aardappeltjes. Iedereen blijft na het eten lekker hangen en zo gaat de avond geleidelijk over in het Top of the Pops feest, georganiseerd door Kadmos. Of was het nou Stairway to Heaven van de lustrumcommissie? Een beetje van beiden, zullen we maar zeggen, met de veel te vroeg overleden pop en rock artiesten aan de muur. Qua muziek begonnen we in de jaren 50, aangegeven op een soort rad van fortuin welke doorliep tot aan de 00's, met voor elk decennium een door Kadmos in elkaar gezet mixje van de 'top of the pops' uit die tijd. De opblaasbare luchtgitaren vielen hierbij goed in de smaak.
Voor de gelegenheid hadden we de hulp van het oud-SB ingeschakeld bij het draaien van diensten. In shifts van anderhalf uur stonden gedurende de avond steeds verschillende lichtingen SB de kroeg te runnen, om in hun gilet het vertrouwde gevoel van vroeger weer een beetje terug te krijgen.
Incognito had lange tijd gestoken in het maken van een nieuwe meter, welke ze vanavond met het ingooien van een fust dan ook meteen in vol gebruik namen.
Al met al een succesvol feestje.
De schoonmaak ging snel, want we waren met veel. Met een man of 20 werd er even nageborreld en langzaam maar zeker drong het besef door dat we nog zo'n 14 uur moesten. De marathon was nu dan echt begonnen. Het feest had voor de meesten zijn tol geëist en de eerste paar afvallers waren dan ook al gevallen. Toen die paar zwaarste uren na de schoonmaak doorstaan waren, werd het vooruitzicht beter. De zon was inmiddels gaan schijnen en op de klokkenplas werden eitjes met spek gebakken. Zo kroop de dag voorbij en werd er vanalles bedacht om de tijd door te komen. Er werd getafeltennist, gekaart, gezwommen, gehockeyd, gewii'd of gewoon wijn gedronken op het dak van de pakkerij. Slapende mensen kregen een snor en onoplettende mensen kregen een waterballon in hun nek. Ergens op de dag (tijdsbesef is volledig zoek) kwam er nog iemand langs die een beroep deed op onze creativiteit om een expressionistische uitspatting op papier te zetten. Het resultaat was op z'n minst interessant te noemen.
Hoe dan ook, tegen het eind van de middag begon weer de honger te knagen en werd het tijd om onze eigen loempia's te vouwen. Even langs de snekkies voor de frituur en er kon gegeten worden.
Na het eten begonnen we vast met opruimen om vervolgens onder het genot van een biertje af te tellen naar het einde. Het voelde bijna als oud en nieuw. Toen het einde daar was barstte iedereen dan ook in tranen uit en begonnen we uit volle borst 'Come travel with AEGEE' te zingen.
Met een medaille om onze nek vertrokken we voldaan naar huis. De kroegmarathon was uitgespeeld.