Wat een avond, wat een avond. Als ik nu voor me kijk zie ik nog de Mondu's staan in hun tijgerprint jurkje van de H&M, smullend van het product van onze eigen frituur. De opkomende lichtstralen die naar binnen schijnen bij elke opening van de deur doen pijn aan ieders ogen. Hoe heeft het zover kunnen komen vraagt u? Laat ik teruggaan naar het begin.
'Oh Oh Mondu', het breezersletjes feest van onze werelddames, vond vanavond plaats in de geliefde kroeg. Over de aankleding; het inmiddels standaard geworden behangen van de muren met plastic werd nieuw leven ingeblazen met de spiegels,ballonnen en de pikante zelfgemaakte foto's. Ja, een hele fotoshoot was aan het feest voorafgegaan. Ook het verenigingsmatras was voor de gelegenheid in een donker hoekje gesitueerd.
Het bleef een tijdje rustig in de kroeg, maar begeleid door platendraaier Stefan Fransen stroomden de mensen als vanzelf naar binnen.
Op de 'foute' muziek die onderdeel was van het thema werd toch stiekem wel hard losgegaan. De breezer die uit onze bierkraan stroomde ging er verrassend snel doorheen. We waren relatief aan het begin van de nacht toen het derde en laatste fust zijn bodem had bereikt. Geen reden echter om al naar huis te gaan.
Tweederde van de dienstdoende SB'ers werd opgeschrikt toen Willie plotseling de deur uit stormde. Een externe had geprobeerd het oud SB bord te brassen, maar gelukkig wist Willie met een adequate sprong over de bar en een flinke sprint het bord net op tijd te redden uit verkeerde handen.
Later waren er tot twee keer toe mensen van verschillende clubjes van dezelfde algemene studentenvereniging die het nodig vonden stennis te schoppen. Met enige moeite waren ook zij uiteindelijk de kroeg uitgewerkt en konden we met een meute Mondu's beginnen met de schoonmaak.
En zo eindigen we waar ik begon met mijn verhaal. Want ook de Mondu's zijn na de schoonmaak blijven hangen voor een welverdiende naborrel. Een succesvol feest, daar mag zeker van gesproken worden.
Dank Mondu!